"Czarna Owca" to opowieść o energicznej, pełnej życia i radości nastolatce o imieniu Jagoda. Jej historia rozpoczyna się w Ladispoli - jednej z rzymskich prowincji Włoch. Jagoda nie ma prawa narzekać na własne życie. Ma wspaniałych rodziców, którzy spełniają jej marzenia, nianię, która kocha ją jak własne dziecko i prawdziwą przyjaciółkę Carlę. Jest pół Polką, pół Włoszką. Dzięki patriotycznej matce doskonale zna język polski, choć w kraju tym bywała tylko w dziecięcych latach. Życie Jagody wygląda mniej więcej tak jak przeciętnej nastolatki. Dziewczyna przeżywa radosne chwile i odkrywa zawiłości życia przeplatające się wzajemnie z młodzieńczymi miłostkami. Ma zwariowanych kolegów i koleżanki oraz jak tylko potrafi stara się pomagać przyjaciółce w randkach z wyśnionym chłopakiem. Jednak jej życiowa bajka szybko się kończy. Tragiczna śmierć rodziców sprawia, że wszystko legnie w gruzach. Dziewczyna nagle zostaje sama z nianią, która niestety nie ma do niej prawa opieki. Bliższą rodzinę stanowią dziadkowie ojca, którzy nigdy nie akceptowali wnuczki ze względu na pochodzenie matki i status majątkowy. Jest również ciotka mieszkająca w Polsce, bliźniacza siostra Karoliny - matki Jagody. Dziewczyna nie chce opuszczać przyjaciół i niani. Nie jest jeszcze gotowa na rozłąkę, jednakże nie ma wyboru - chcąc nie chcąc musi opuścić ukochane Włochy. W zasadzie dopiero w Polsce rozpoczyna się jej prawdziwa przygoda. Poznaje smak nadmorskiego klimatu oraz odkrywa tajemnice rodzinne. Nieznana dotąd ciotka Matylda, okazuje się wspaniałą osobą, która nie narzuca jej swojego stylu bycia. Okazuje się również, że łączy je wspólna pasja do malowania. Pojawiają się też nowe postacie, oczywiście na zmianę przeplatające się z dawnym życiem Jagody. Najbardziej interesujący są bracia, bardzo swobodnie zachowujący się w domu Matyldy. Starszy z nich Mikołaj - świetny gitarzysta i jak się okazuje obiekt zainteresowania głównej bohaterki oraz Przemek - artysta, którego uczy Matylda, wprowadzają do życia Jagody niezły zamęt. Zakochani chłopcy konkurują ze sobą w widoczny dla niej sposób. Oczywiście nie obyłoby się bez czarnego charakteru w postaci Landryny, która nieraz zirytuje bohaterkę oraz później pojawiającego się nie wiadomo skąd Hobbita - byłego chłopaka Jagody. No cóż, karygodne byłby opowiadanie wszystkiego, dlatego należy pozostawić pare niedomówień i zadać kilka pytań, które mogą nękać podczas czytania a mianowicie: Czy Jagoda będzie potrafiła pójść za głosem serca? Czy przyjaźń Carli i Jagody przetrwa z biegiem czasu? Czy dziewczyna powróci do ukochanych Włoch? Jak brzmi prawdziwa rodzinna historia? Na te oraz na wiele innych pytań znajdzie się odpowiedź tylko po przeczytaniu "Czarnej Owcy".
Fragment: - Bawcie się dobrze! - Tyle zdążyłam usłyszeć, bo już wskakiwałam do nowiuśkiego nissana. Pan Tarabella skinął mi na przywitanie, a ja zaczęłam serdecznie witać się z Carlą. Droga upłynęła nam tak szybko, że nawet się dobrze nie obejrzałyśmy, a już staliśmy na parkingu koło plaży. - Zadzwoń, o której po was przyjechać - zwrócił się do mojej przyjaciółki ojciec. - Dobrze. Na razie! - Do widzenia! - odparłam. I zwróciłam się do Carli: - To, co? Idziemy? - No ba! Ciekawe, kto jeszcze będzie na plaży, bo nie wierzę, żeby reszta klasy siedziała w chacie w taką pogodę. - Ja też nie, ale mam jedynie nadzieję, że nie będę skazana na oglądanie Agnes z kolejnym pieskiem - powiedziałam wykrzywiając buzię. - Daj spokój nie przejmuj się nią. Ma swój świat i nic nie poradzisz, że jest wredna. - Niestety - westchnęłam. - Widzę właśnie chłopaków. - Gdzie? - Tam na wprost. Topią Margeritę. - Wskazałam. - A, widzę - zaśmiała się Carla. Dziewczyna ma z nimi przechlapane. Zawsze tak jest, że jak zobaczą ją na plaży, swobodnie się opalającą, to nie ma zmiłuj się. Chyba, że jest z nią Matteo, czyli jej chłopak, który dzisiaj widocznie zostawił ją samą, o chwilę za długo. Są już parą od roku, ale trzeba przyznać, że bardzo dobraną. Ogólnie są przez wszystkich lubiani. Margerita jest od nas rok młodsza, a jej chłopak i reszta paczki topiącej ją chodzą ze mną do klasy. Trzeba przyznać, że są nieźle pokręceni, ale dzięki nim zawsze jest ciekawiej w budzie. Zwykle na plaży dołączamy do nich, ale tym razem nie, bo Carla pociągnęła mnie w odwrotną stronę. Pewnie znów wypatrzyła tam jakiegoś przystojniaka i chce mu się uważniej przyjrzeć. Zawsze tak robi. No, nareszcie wolne miejsce i... oczywiście nie pomyliłam się, jest i obiekt jej westchnień. Od jakichś dwóch miesięcy wypatruje za Fabiem. Gościu jest jakoś nie w moim typie, ale jeśli chodzi o chłopaków mamy akurat odmienne gusty. Ona woli blondynów - ten jest akurat tleniony - mi za to bardziej podobają się czarni, ale kto wie może kiedyś mi się odwidzi. W każdym bądź razie Fabio jest starszym bratem słynnych bliźniaczek z mojej klasy. Dziewczyny są praktycznie identyczne, za to mają różne osobowości i zawsze kłócą się, która jest ładniejsza - to niedorzeczne, bo są takie same, ale nikt im tego nie przetłumaczy. Zawsze znajdą jakąś usterkę, która niby je różni. Właściwie Fabio jest tylko ich przyrodnim bratem. Z tego, co wiem to, kiedy miał siedem lat jego matka umarła na jakąś nieuleczalną chorobę, a wkrótce po tym jego ojciec ożenił się ponownie i adoptował czteroletnie bliźniaczki swojej drugiej żony. Można by rzec, że mimo wszystko dobrze im się ułożyło, gdyby nie Fabio. Chłopak wydaje się być spełniony i zadowolony z życia, jednak na jego twarzy pojawia się nieraz jakiś grymas nie dający mi spokoju. Nie wiem, czym to jest spowodowane. Jednak często w jego uciekającym wzroku odczytuję niepewność. Teraz też był otoczony swoją szkolną paczką, ale wyglądał tak jakby coś było nie tak. Jego śmiech nie był szczery, tylko wymuszony, tak tylko na pokaz. Ciekawa jestem czy chodziło o jakąś konkretną osobę czy o towarzystwo, z jakim przebywał. A najdziwniejsze jest to, że jemu nic nie brakuje. Ma rodzinę, dom, mnóstwo kasy - jego rodzice pracują w telewizji; są spikerami, nigdy nie brak mu towarzystwa, a na dodatek jest przystojny. Komu nie odpowiadałoby takie życie? Oczywiście ja na swoje nie narzekam, gdzież bym śmiała, ale to nie daje mi spokoju. Lubię rozwiązywać zagadki, ale ta mnie przerasta, bo mam za mało informacji. Jedyna nadzieja w tym, że może w końcu chłopak zauważy Carlę, a ja przy okazji bliżej go poznam. Na plaży było strasznie tłoczno. Chyba właśnie wrócił Matteo, bo chłopcy gwałtownie dali nura pod wodę. Biedna Marga - pomyślałam. - Idę popływać. Dołączysz się do mnie? - spytałam Carlę. - Nie, na razie nie. Powgapiam się jeszcze trochę - odpowiedziała z uśmiechem. - A, no tak! - Ma doskonały widok na Fabia, więc, jeśli chłopak się nie ruszy przez najbliższe dwie godziny z miejsca to mogę być spokojna o to, że nigdzie nie pójdzie, chyba, że za nim. Lubię pływać. To jest taki mój sposób na zrelaksowanie i zmycie wszystkich nieprzyjemnych spraw. Jako, że jestem jedynaczką to zwykle, gdy chcę odreagować pływaniem, robię to sama. Dzisiaj nie czułam takiej potrzeby, ale skoro Carla była zajęta nie miałam wyboru. Woda okazała się przyjemnie chłodna, dająca idealny kontrast dla tego upału. - Au! - Poczułam, że coś mnie uszczypnęło. Coś! Oczywiście, jak zwykle przyczepił się do mnie jakiś krabik. Nie da się go nazwać krabem, bo jest za malutki, ale za to nieźle szczypie. Chyba jestem jakaś wadliwa. Mam do nich okropnego pecha. Za każdym razem, gdy tu pływam, przyczepia się, co najmniej jeden. Zrezygnowana wyszłam z wody i postanowiłam dołączyć do Carli. O, nie tylko nie to! - Krzyknęłam nagle w myślach. - Co już koniec? - spytała Carla. - Taaak. Ty widzisz to, co ja? - Konkretniej? - Najwyraźniej nie zrozumiała, co mam na myśli. - Agnes. - Nie przejmuj się! - Powiedziała Carla.
